تایم شرینگ . مالکیت زمانی

یکی از مسائل نوبنیاد حقوقی، مسئله تایم شرینگ است که از پیدایش آن مدت زیادی نمی‌گذرد. مسئله تایم شر از زمانی در ایران مطرح شد که شرکت مجتمع‌های توریستی و رفاهی آبادگران ایران به فروش هفتگی آپارتمان‌ها و ویلاهای توریستی واقع در ساحل جزیره کیش اقدام نمود. اصطلاح تایم شر (Time Share) توسط متخصصین همین شرکت به کار رفت و معادل فارسی آن را «شرکت در زمان» و یا «فروش زمانی» می‌دانند.

مفهوم مالکیت زمانی

در یکی از فرهنگ‌های تخصصی حقوقی به زبان انگلیسی این گونه آمده است که تایم شرینگ گونه‌ای از مالکیت سهم‌بندی شده مال است که عموما در املاک مشاعی که مخصوص گذران اوقات فراغت است، در اماکن تفریحی رواج دارد و در آن چند مالک استحقاق می‌یابند که برای مدت معین در هر سال از آن مال استفاده کنند.

در تعریف دیگری آمده است: «تایم شرینگ دربردارنده مالکیتی است که از خرید دوره مشخصی از زمان یا درصد مشخصی از استفاده یک محل اقامتی در یک خانه یا منطقه تفریحی حاصل می‌شود».

باتوجه به تعاریف، این نحو استفاده از اموال، در ابتدا از به هم پیوستن مالکیت چندین توافق مابین فروشنده تایم ‌شرینگ و خریداران شکل می‌گیرد؛ نه به این معنا که ابتدا مالی توسط چندنفر خریداری شود و آن‌ها در مالی شریک شوند و سپس مابین خود بر سر نحوه استفاده از مال، توافق نمایند بلکه مالکیت نسبت به مالی مشترک به‌وجود می‌‌آید؛ سپس توافق بر سر چگونگی انتفاع از مال مشترک در واقع از پیش تعیین شده و مال موردنظر با این شرط واگذار می‌گردد که صرفا در بازه زمانی مشخصی در هر سال از مال استفاده شود، بدون آن که مانع استفاده سایر خریداران در بقیه ایام سال شود.

از خصوصیات مالکیت، دائمی بودن آن است. منظور از دوام آن است که وقتی مال در ملکیت کسی داخل شد، برای همیشه در ملک او باقی بماند مگر اینکه به یکی از اسباب انتقال مالکیت، به دیگری انتقال یابد. بر این اساس انتقال مالکیت منافاتی با دوام آن ندارد و منظور از مالکیت موقت این است که مالکیت شخص خودبه‌خود بدون هیچ سبب جدیدی زائل شود و مال به مالک اصلی برگزدد.